De novo enchiridio "Disce" inscripto

Inter alios iniucundos nuntios quos hac hebdomade inveni, accepi electronicam epistolam qua certior factus sum professores nostros nunc cogitare de novis subsidiis academicis emendis atque excepturos esse praeconem quendam a mercatorum societate Pearson qui novissimas suas merces nobis hypodidascalis ostenderent.  Quod non per semet ipsum esse malum tibi videbitur, nisi tam infelix sis ut per unum huius palustris libri caput perlegeris.  Tolle, igitur, et lege, ut discas pro futuris discipulis flere.

Incipiamus in secunda huius capitis pagina (cui numerus datur 39us).  Ante omnia alia offendimus hoc luteum verbum:

Exerceamus quid?  An exerceamus nos?  Quidni "Exerceāmur?"  An nimis difficile videbatur auctoribus voce passiva uti ubi Graeci mediam adhibere solent?  Paulo postea invenimus alia verba maioribus litteris scripta et albis,

Utenda? Rectius fortasse adhibenda vel usurpanda.  Nam illius verbi temporalis quod est utor plerumque non possumus gerundivo modo uti personaliter, ut cum nomine substantivo eodem casu coniungatur, qua de causa Cicero in Verrem scripsit, "argumentis utendum in re eius modi"; pro Fonteio, "nemo est…qui sibi ulla excusatione utendum putet"; pro Cluentio, "adgrediar ad crimen cum illa deprecatione, iudices, qua mihi saepius utendum esse intelligo"; et ita porro per alia exempla septuaginta.  Sint autem, ut multis regulis, et huic exceptiones: nam si verbum gerundivum regitur temporalibus verbis dandi tradendive et similibus, aut petendi, rogandi, accipiendi, tunc res dicitur vel mutuata vel commodata per breve temporis spatium et postea esse reddenda: sic Plautus in Menaechmi, "Sed ego illam non condonavi, sed sic utendam dedi"; Naso in Artis primo, "Multa rogant utenda dari, data reddere nolunt"; Cicero autem in Verrem "omnia utenda ac possidenda tradiderat"; nihilominus, haec exceptio nihil valere videtur, si ad verba discipulis discenda torquetur: nam quis est qui pueris dicat se verba utenda eis traditurum, quae sint paulo postea sibi reddenda?  Unus autem locus restat meae (quamvis parvae) memoriae ubi gerundivus modus personaliter adhibitus legitur: Cicero enim in de Legibus dixit "Terrae cultum segniorem suspicor fore, si ad eam utendam ferroque subigendam superstitionis aliquid accesserit."  Ibi suspicor "eam utendam" esse scriptum pro "ea utendum" propter alterum verbum gerundivum subigendi quod sequitur atque ad quod id utendi arte vincitur.  "Verba" tamen "utenda" infeliciter videntur esse hoc in libro scripta, itaque nobis "utenda" cum discipulis.

Sed ad locos discipulis legendos, qui Macrobiano more "lectiōnēs" hoc in libro non nimis barbare vocitantur (etsi plerumque lectionis nomen apud antiquos ad actionem legendi potius quam ad rem legendam pertinebat), transeamus, et incipiamus a pagina 43a, ubi "Hermēs in Tabernā" reperimus.  "Valeria" haec dixit:

Multi populi cibum potumque cupiunt?  Multi populi? Num sunt multi populi qui cibum potumque cupiant, alii tamen qui nec cibum nec potum cupiant sed fortasse solum barbarismis vescantur?  Cur porro fortius illud "iēiūnusne es" potius quam solitum verbum "ēsurīsne" positum inveniamus, nescio, sed pro certo habeo auctores scripsisse "Sitiēnsne es?" quia Anglice cogitabant, quippe quo sermone saepe coniungantur participia cum auxiliaribus verbis sicut illo "es."  Progrediamur:

"In pōculō ūnō," nisi es Gellius aut alter quidam ex paucis qui "singulus" singulariter dixerint.

Sic igitur multi discipuli, qui ad studiorum universitatis aulas (et, quod maioris est mercatoribus, ad bibliopolia) se contulerint ad sermones antiquos cum vili cervesia hauriendos, rudimenta discent cuiusdam sermonis, qui tamen non erit is Romanorum quem per saecula maiores nostri tradiderunt (scilicet "utendum") et didicerunt.  Gratias plurimas mercatoribus Pearsonensibus, qui immensam vim pecuniae effunderunt ad pulchris imaginibus sterquilinium ornandum et, ut die Mercurii volens nolens ipse discam, ludos quosdam electronicos parandos, qui sine dubio "multos populos" erunt "delectantes" (aut aliquid huiusmodi).

De Eurovisionis feriis mense Maio celebrandis

Quamvis laboribus academicis absolvendis necnon laudibus quibusdam scribendis obrutus, monitus tamen a Cassandra fidelissima de Eurovisione elegantiae certamine mense Maio in Atropatenorum finibus celebranda, non poteram me retinere quin in huius praeclarissimi philosophorum conventus relatis necnon in praeconiis pelliculisque pelliciendis tempus quoddam hodie terere.  Quaedam sunt semper certa: spectanda sunt Graecorum (puta Haec Nox est Nostra et ΩΠΑ, quamquam malumus negare illepidum illud Specta Meam Saltationem umquam esse cantum), Turcorum (Possumus Eidem Esse et Vive Laute, quae nostra quidem sententia debuit ad ultimum certamen progredi), Atropatenorum (videlicet Semper et Guttae Stillantes et, quod anno peracto palmam tulit, Currens Commotus) carmina, quippe quae gentes plerumque optima carmina proferant.

Eleutheria Eleutheriou: videtur a diversa sollicitudine laborare quam Saces Rubas et Georgius Alcaeus

Sed hoc anno etiam haec certa sunt aliquatenus in dubium vocanda.  Primum Graeci solitam rationem masculinam reliquerunt, nam, quamquam philosopham ad Atropatenos mittendam nondum selegerunt, inter quattuor feminas est certamen nunc gerendum.  Hoc paulo insolitum videtur, et praecipue quod annis praeteritis semper videbantur cantores maxima sollicitudine Freudiana laborare atque anxii ἀνδρίζειν, anno 2010º in scorteis castulis salientes vel anno 2009º in βήματι semet ipsum erigenti tamquam impudico membro discothecario coxas iactantes (praetermittamus cladem anno peracto factam).  Sed huius anni carmen suspicamur verisimile fore potius quam maxime in alteram partem sollicitum, nam τὸ τῆς Ἐλευθερίας Ἀφροδισιακὸν μέλος oritur a femina fuco se illinente. Deinde Turci, qui recentibus annis robustius genus canendi malle videbantur "rock" nuncupatum aliquid mollius hoc anno elegerunt in Redama Me.  Postremo, cum nondum est nuntiatum quod carmen cantura sit Sabina Babaieva Atropatena, id ipsum insolitum videtur, quia solent Atropateni et virum et feminam simul proferre canturos (praeter Safuram anno 2009º, solam quae sola cantabat).

Engelbertus Humperdincus: utrum in pretio an in ludibrio habetur?

Inter alia referenda sunt alia nova nonnulla.  Inter Britannos, gentem insolitam et in facetiis saepe obscuram, Engelbertus Humperdincus, vir annos septuaginta et sex annos natus quem suspicor nihil momenti cecinisse e quodam tempore longe ante me natum, videtur esse cantator electus.  Nescimus an sit ridendum, sed ridemus.  Russi quoque praeter provectiorem aetatem fere in sepulchrum transgressi Buranovscienses Avias, sex rugoas anus, conscripserunt qui contra Humperdinci senilitatem partes tueantur. Sed omnium nuntiorum quam maxime insolitum accipmus e Ruthenia Alba, sed ea de causa non omnino inopinatum. Nam Alexander Lucasenca, eius gentis dictator perpetuus, ob facinora tam immania quam sententias infelices notus (qui nuper Guido Vestervello Germanorum ministro ab externis in Belorussianam tyrannidem invecto respondit κρεῖττον τύραννον ἢ κίναιδον), ipse Eurovisionis fautor et studiosissimus spectator qui anno peracto in culpam vocavit ignotas coniurationes occidentales qui conspiravissent scilicet ne Ruthenia Alba palmam pro ridiculo carmine Amo Belorussiam inscripto ferret, hoc vero anno etiam ante certamen coepit diurnariorum tempus terere. Nam, cum Alena Lanscaia duodecim puncta in tabulis tulisset in Alba Ruthenia, Lucasenca, qui Litesound altero gregi videatur favisse, constituit (et fortasse iuste) coniurationem esse factam in eum gregem, iussit inquisitionem agendam, palmam abripuit puellae et puerorum gregi dedit, se laudens tamquam iustitiae custodem qui non pateretur suffragia fraude tribui falsae competitrici. Quod fortasse laudandum esset, si putaremus Lucasencam etiam quaesiturum esse in suffragia quae ipse furatus est praecipue anno 2006º et anno 2010º. Nos Eurovisionis tempus ingressi Alexandrum Lucasencam semper spectamus cum risu acerbo.

Carmen Amo Belorussiam: quantum mundus in unius anni spatio est mutatus! Quantum restat in mundo mutandum!

De trufis, seu de tromperie et chicane

Quomodo utraque lingua debent appellari cuppedia illa quae in globulorum formam e theobromate parantur necnon saepe variis additamentis, ut nucibus seu fructuum frustulis intus latentibus, ac nonnumquam in socoleto pulvere volutantur? Nam hoc deliciarum genus Italice tartufi, Gallice truffe, Theodisce Trüffel, Hispanice trufa, etiam Vasconice trufa nominatur, qua de causa in mentem venit recentium saeculorum Latinum nomen trufa, quod secundum lexicon mediae aetatis sibi vult tromperie, chicane (nomen non ineptum quod in rem dicatur quae fortasse honestius posset vocari "esca ad uxorem captandam"—si adesset femina Latine loquens). Graece tamen fungus seu boletus eius generis quod vulgo trufa vel simili verbo nuncupatur τὸ μίσυ vocatur. Quid censetis vos, qui in facundia et doctrina et sapientia mihi ignorantia laboranti longe antecellitis?

De spiritu et littera legis

Nonnumquam antiquis in controversiis legitimae constitutionis fit ut declamator debeat ostendere voluntatem legis latoris cum eius lege scripta dissidere videri. Sic et Christiani, qui declamatoriis argumentis et rationibus nonnumquam utuntur, agnoscunt res posse legitimas esse ἐν πνεύματι οὐ γράμματι, et in causis hodiernis iure actis invenimus ex hoc discrimine inter animum legis latoris et eiusdem scripta posse evenire ut iudices legis verba sequentes aliter cogantur agere quam vel ipsi vel maiores voluerint fieri. Cuius in exemplum afferam hoc controversiae thema de hodiernis actis diurnis sumptum:

ALIENIGENA PEREGRINUS SINE CIVITATIS LICENTIA INTRA FINES DEPREHENSUS DEPORTETUR. Puella duodevicesimum vitae annum ingressa, quae super omnes ceteros scholarum collegas virtute et ingenio excelluisset, erat summis gymnasii honoribus academicis ornanda et petebat locum in studiorum universitate ubi artem medicinam disceret. Reperitur alienigena peregrina nullo civitatis iure in rempublicam a parentibus alienigenis peregrinis inlata cum esset quattuor annos nata. Nomen scribitur iudicibus ut deportetur. Causam dicit.

Potest advocatus conari crimen in parentes transferre, quippe qui innocentam et legibus innoxiam puellam quattuor annos natam, quae patriae ne meminisse quidem possit, induxerint ut nesciens legem una cum fine transgrederetur; cui autem nimis facile potest ex altera parte responderi legem scriptam non spectare ad animum voluntatemque peregrini. Tutius igitur et rectius debet causa primum constitui in hoc: quod aliter voluit legis lator quam factum est secundum legem scriptam: nam ille exceptionem tribuit licentiam datis ut peregrini honesti et utiles possint de republica bene mereri et, si voluissent, praemium petere civitatis. Quid enim aliud faciebat haec puella, quae discipulos civitate iam honestatos disciplina et studiis et humanitate praecellens in spem ingressa est arti medicinae studendi? Nam haec spes non solum ipsius erat sed omnium civium quorum morbos sanatura erat et mortales sollicitudines levatura: spes igitur erat ut illa reipublicae esset emolumento et beneficiis suis commune bonum populo afferret. Hinc dein per peregrini voluntatem progredi potest et innocentiam puellae annos quattuor natae laudare, si placeat, ut probatur eam meruisse licentia civitatis. Nam haec licentia, si non scripta nec palam a republica data, nihilominus possumus dicere in animo fuisse maiorum ac sic exorare exceptationem.

Sed haec non est Sophistopolis, nec sunt leges et actiones et causae ita simplices. Haec puella—nam Daniela Pelaez non est tantum commenticia persona in declamantium commoditatem efficta sed puella vera vero deportationis periculo subiecta—iam rea et in ius vocata est, necnon damnata a iudice cui non licuisset aliter censere quam secundum legis litteram. In hac sententia est, si licuerit a suasoriis duplicem honestatis et utilitatis argumentum sumere, magnum damnum et dedecus reipublicae: nam nec nos gens pereginorum et advenarum debemus huic puellae, quae fere per totam vitam apud nos cum honore versabatur, eandem spem civitatis denegare qua maiores nostri fructi sunt, nec oportet ingeniosos et impigros et doctos homines de nostris finibus depellere: immo tales alliciendi sunt quo robustior et validior fiat communis nostra respublica. Sed gaudendum est quod nec maiores adeo stulti fuerunt nec hodierni magistatrus sunt ut Pharisiaca caecitate iuris actiones progrediantur: custodes enim finium et telonarii, qui litteris ICE vocantur, iam promiserunt se nihil gesturos ante totum ius appellandi exhaustum, deinde, si Daniela coram iudices non valuisset licentiam manendi adipsici, causam recensituros ut conarentur peculiarem exceptationem inter suas regulas administrativas invenire. Sunt enim apud nos nonnulli qui intelligant non omnia esse γράμματι agenda.

Nec desunt qui agantur ut lex ipsa mutetur: nam et Georgius Frutex et Barca Obama per totum decennium rogitabant Senatum ut exceptio tribueretur discipulis illegitime intra fines habitantibus sed validi ingenii (stulti tamen abigantur) qui vel quattuor annos artes colerent in studiorum universitate vel cum honore militarent (qua de causa et duces militum legem palam, quod insolitum est, laudabant). Nec videntur desse satis senatorum qui legem ferrent, nam anno bismillesimo octavo senatores quinquaginta et duo huic legi favebant, qui numerus satis esset ut lex ferretur, sed non satis ut per abstrusiores senatus regularum ambages progrederetur ad ultimam sententiam ferendam. Nec multum spei est ut nova lex feratur hoc anno, quo ambientium ludi comici agantur nec quidquam momenti aequitatisve fieri posse videatur. Sed haec insalubris et inhonesta stultitia non poterit diu manere; tantum nunc sperandum nobis est ut discipuli ingenio praediti maneant reipublicae.

De basiolis e theobromate factis

Nihil dulcius quam amantis basium: quod aut primoribus labris gustatum aut totis animae viribus exhaustum utrique amanti meram affert voluptatem. Hac in re nihil potest novi dici quod non inter antiqussimam hominum scientiam reperitur nec in carminibus tractatur; immo nostro cultui communi videtur inter fundamenta numerandum. Legimus enim apud Rufinum:

Εὐρώπης τὸ φίλημα, καὶ ἢν ἄχρι χείλεος ἔλθῃ,
   ἡδύ γε, κἂν ψαύσῃ μοῦνον ἄκρου στόματος·
ψαύει δ' οὐκ ἄκροις τοῖς χείλεσιν, ἀλλ' ἐρίσασα
   τὸ στόμα τὴν ψυχὴν ἐξ ὀνύχων ἀνάγει.

Sic et basia illa socolatea ab urbanis Perusinis inventa apte appellantur, quippe quae primis labris praebeant theobromatis vespertinas tenebras et promissum rei etiam dulcioris intus latentis, deinde linguam demulceant nucibus avellanis et matutina lactei theobromatis dulcedine, ut tu, care lector, gustans in unoquoque basio quasi totam noctem caecam, oculis clausis prae voluptate, patiaris. Sed oculis ei opus est qui basium socolateum gustat: nam felix ille una cum theobromate involutam inveniat chartam sententiis saepe amatoriis et quinque sermonibus inscriptam. De quo basio monitus, quid potest discipulus pessimus ἐν τῇ βαρβάρῳ γῇ sine doctis basiis taediosam et inelegantem vitam degens facere nisi conari sua in culina aliquid simile, quamvis ob locum et imperitiam magis barbarum et minus dulce, parare?

Pseudo-Basia Quasi-Perusina

Quot parantur: decem, plus minusve, pilae socolateae

Conferenda

• Lactei theobromatis uncia et dodrans (cum inter varias socolateas societates aliquatenus differunt rationes mensurarum et theobroma in diversas formas variis ponderibus venditur, commodum videtur in normis Ghirardelliensibus, quippe cuius societatis theobroma possit in omnibus macellis facile emi, fidem nostram tribuere: duae igitur quadrae Ghirardellienses, aut 50 assulae ab eadem societate factae, sunt ad hanc compositionem culinariam necessariae)
• Butyri unum cochlear mensale atque unum cochlear thearium. Butyrum sine sale plerumque talibus in praeceptis poscitur, sed salsum butyrum potest et basium reddere salsius, quod cum dulcedine et theobromatis sapore bene convenit.
• Nuces avellanarum (minutatim concisarum) quadrans poculi et unum cochlear mensale
• Nutellae tria cochlearia mensalia
• Fuscioris theobromatis tres saltem unciae

Facienda

1. In furno torreas nuces avellanas iam discissas donec sapor augeatur et putamina facilius amoveantur.
2. Immittantur in cacabum et theobroma lacteum et butyrum, quae caloribus additis lente facias ut liquifiant.
3. In eundem cacabum, a caloribus amotum, immittantur et nuces iam tostae et nutella. Omnia misceantur, quae deinde in armario frigidario per horam dimidiatam maneant quo firmiora fiant.
4. Post horam dimidiatam, haec mixtura socolatea in globulos formatur: commodum erit dimidiatum cochlear mensale adhibere ad globulos pariter metiendos.
5. Pilae iterum in armarium frigidarium imponantur quo solidiores frigoribus reddantur. Maneant ibi per horam plenam.
6. Dum globuli firmantur, in purgatum et siccatum (nam theobroma numquam cum aqua est miscendum) caccabum immittatur fuscior et purior socolata, quae liquifiat eodem more ac lacteum theobroma antea est solutum. Latex socolateus a caloribus amotus paulisper stet quo firmior, quamquam non omnino solidus, fiat. Nam pilas mox immerges in hoc liquido theobromate, nec voles fuscam socolatam de globulis manare sed potius ibi manere ubi pilas sic tegat ut cutis corpus.
7. Tandem volutentur globuli theobromatis nucumque in latice socolateo: vestiantur pilae atro indumento theobromatis. Siccentur in charta culinaria dum carmina parantur.

Unaquaeque pila est primum in charta, deinde in foliis aluminiis involvenda: nam quod dono donatur, id debet semper involucro tegi et celari antequam acceptum aperiatur. Sed primum tibi necesse est in chartaceis tegumentis aliquid scribere: ego igitur nonnulla carmina antiqua e Sapphonis Anacreontisque operibus sumpsi necnon haicua Graece panxi e sententiis Platonicis. Hac tamen in re est libertas maxima coquo arroganda, ut theobroma non solum dulcem suam notitiam gustanti afferat sed etiam nuntium et suae animae et significationis plenum. Nec debes nimis sollicitari si post chartas scriptas animadverteris syllabam acutam quae debet signum grave erat scribendum: non enim nisi fastidiosissima puella theobroma recusabit propter unum accentum.

Nam si tam felix sis ut urbanam quandam puellam habeas cui des basium socolateum et antiquis carminibus involutum, felices sitis uterque e vobis; in palustri tamen pago ubi nemo est qui magni aestimet linguas antiquas, non operae pretium est haec basia parare: petas potius temetum vile, si rusticae puellae et cervisiam eructantis levem animum volueris paulisper captare.